Het “Spel” onder de loep
Het is een zonnige dag en we zijn bij de plaatselijke padelclub. De tegenstanders zijn er klaar voor ik speel samen met een voormalig topsportster. Alle ingrediënten zijn aanwezig voor een sportieve pot padel. Bij het inslaan en missen van de eerste bal verwijt ik mezelf meteen al dat het moeilijker is dan ik dacht. Ik heb nog nooit eerder een padelracket vastgehouden maar ik verwacht van mezelf dat ik de sterren van de hemel speel. De lat uit het zicht de teleurstelling in aantocht. En zo geschiedde. Mijn grootste tegenstander niemand minder dan ikzelf. Schoudertjes lekker naar voren wegzakkend in frustratie, irritatie, boosheid, cynisme, teleurstelling. Het is een doffe ellende. Lang verhaal kort ik ging er niet beter door spelen en gezelligheid heb ik niet uitgestraald.
Het fenomeen eigen tegenstander zijn is mij echter niet onbekend dit gebeurde nog wel eens op de tennisbaan maar aangezien het de laatste jaren goed ging had ik eigenlijk een beetje aangenomen dat ik van dit fenomeen af was.
Door de lat zo uit het zicht te leggen geef ik mezelf bij voorbaat een onmogelijke opdracht die alleen maar tot teleurstelling kan leiden. Een pijnlijk opgezet plan. Dit vraagt om nader onderzoek.
Wat is het motief. Wat haal ik eruit om teleurgesteld te zijn in mezelf door zelfopgelegde onrealistische verwachtingen. Ik laat deze vraag een paar keer door me heen gaan dan kan ik niet teleurgesteld worden door anderen word ik niet afgewezen hoor ik mezelf antwoorden. Nieuwsgierig sta ik stil bij dit antwoord. Ook onderzoek ik het gevoel wat hangt aan de teleurstelling. Door contact te maken met dit gevoel krijgt het ruimte.
Uit angst afgewezen te worden wijs ik mezelf af. Op deze manier kan een ander het niet doen. Alsof zelfafwijzing minder pijnlijk is. Wat ik wilde is een leuke pot padel die vraagt om een vervolg. In plaats daarvan heb ik alles in werking gezet om het geen leuke pot te laten worden. Ik straal aan alle kanten Slachtoffer uit en ben volledig in mezelf gekeerd maar eigenlijk bedoel ik zullen we volgende week nog een keer want ik vind het zo leuk om samen sportief bezig te zijn. Lekker verwarrend voor iedereen.
Maar stel je eens voor… Het is een zonnige dag en ik ben klaar voor een pot padel. Al vanaf de eerste bal raak ik alles spot-on. Wat nou de lat ligt te hoog nee hoor staaltje zelfkennis. Ik laat iedereen alle hoeken van de baan zien. De enkele bal die terugkomt maak ik genadeloos af mijn maatje staat er voor spek en bonen bij. Ik speel de sterren van de hemel. Door mijn fabelachtige spel zet ik iedereen compleet in het hemd. Ik word steeds groter en zij steeds kleiner. Bravo.
Voor wie is dat leuk dan?! De kans op ‘volgende week nog een keer’ is verkeken. Fascinerend is het wel. Want in beide gevallen ben ik heel hard mijn best aan het doen om precies het tegenovergestelde te bereiken van wat ik wil.
Door zelfonderzoek sta ik nu met die kennis op de baan. Mocht het fenomeen toch een keer tevoorschijn komen dan weet ik dat ik mezelf gerust kan stellen. Er gaat helemaal niemand afgewezen worden. Wat wij gaan doen is een leuke wedstrijd spelen.
Iedereen kent de angst voor afwijzing. Ieder op zijn eigen manier en is zich daar niet altijd bewust van. Maar we vullen behoorijk veel tijd met geaccepteerd willen worden om maar niet buiten de “groep” te vallen. Zelfonderzoek naar de eigen verdedigingsmechanismen is nuttig hiermee kan je jezelf een hoop teleurstelling voorkomen.