De “zin” onder de loep
Voor de zoveelste avond op rij ben ik tot laat bezig geweest met het herschrijven van de teksten voor op mijn website. Het kost soms aardig wat tijd om tot een stukje tekst te komen. Wanneer ik dit eindelijk heb ben ik in staat het volledig om te gooien. Zin erbij zin eraf. Het moet goed. Ik ben er eindeloos zoet mee. Om vervolgens, ik ben de tijd inmiddels kwijt, tot de conclusie te komen dat het toch gewoon de eerste versie moet zijn.
Mijn computer staat uit. Ik wissel nog wat app verkeer uit met een vriend. Ik stuur hem dat ik weer bezig ben geweest voor de website en dat er maar geen einde aan lijkt te komen. Zijn reactie: Klein beetje perfectionisme? De vraag schud me wakker. Ai. Ik zat er midden in realiseer ik me. De angst voor afwijzing, is het wel goed genoeg, ben ik goed genoeg speelde ongemerkt mee.
Tijdens het schrijven van mijn blogs heb ik veel plezier. Mijn gedrag is misschien niet altijd even flatteus maar het werkt vaak toch ook op mijn lachspieren.
Maar tijdens het schrijven van de teksten voor de website gebeuren er hele andere dingen. Het moet opeens ergens aan voldoen. Zowel aan mijn eigen verwachtingen als die van de buitenwereld. Als ik sociale media, marketingtrainingen etc moet geloven dan moeten het pakkende teksten worden. Je moet de lezer in de eerste regel al meteen aan je weten te binden, je moet onderscheidend zijn, je moet jezelf verkopen, je moet de ander overtuigen dat ze geen leven hebben zonder jouw product of dienst, je moet. En het moet ook allemaal goed anders werkt het alsnog niet. Voor mij is het iets teveel van het moeten. Toch zit ik er op dat moment midden in en ik moet er aan mee doen. Anders hoor ik er niet (meer) bij. Alarmfase.
Wanneer het neigt naar dat ik tevreden ben met een tekst komt mijn innerlijke criticus onzichtbaar de hoek om en zegt het is te kinderachtig. Niet van intellectueel niveau. Het gaat wel erg over jou hé, een tikje narcistisch. Ik heb niet door dat het mijn innerlijke criticus is die hier spreekt omdat ik niet op dat momet kan zien dat het ondanks de verschillende “verpakkingen” steeds over hetzelfde gaat namelijk het risico op een afwijzing. De innerlijke criticus vermomd in Linda Perfectionista haalt alles uit de kast om dat te vermijden. Het moet perfect, en hoe lief bedoelt, dat werkt vernauwend.
Wat fijn dat er dan iemand is die kan helpen door de juiste vraag te stellen. En kleur bekent door te laten weten it takes one to know one. Ik realiseer me dat ik me heb laten meeslepen in perfectionisme. Op zich hoeft perfectionisme niet verkeerd te zijn wanneer je het inzet om verfijnd en kwalitatief werk af te leveren. Maar veelal slaan we erin door met als gevolg dat we onszelf constant onder druk zetten.
Daarom heb ik besloten dat mijn tekst voor de website voor nu goed genoeg is. Voldoe ik ermee aan de norm? Ik heb geen idee. Wat ik naar voren wil brengen is mijn passie voor dynamieken en mijn fascinatie voor gedrag en de dingen die we onszelf vertellen. Ik vind het boeiend hoe snel we ergens in kunnen schieten met alle gevolgen van dien.
In plaats van mijn teksten weg te zetten als kinderachtig, geen intellect en teveel over mij noem ik het speels, licht en kwetsbaar. En ja dat vindt Linda Perfectionista best een beetje spannend.
Wanneer ben jij in de ban van de perfectionist in jou?