Huilen. We doen het allemaal of we nu willen of niet. Het is een van die universele menselijke ervaringen waar niemand aan ontkomt. Maar waarom is het zo moeilijk om er open over te zijn? Laten we eerlijk zijn, wie heeft er nooit een traan gelaten bij een ontroerende film of op een moment dat alles even te veel wordt? Volgens recente cijfers huilen vrouwen gemiddeld tussen de 20 en 50 keer per jaar, terwijl mannen met 5 tot 20 keer per jaar een stuk minder vaak huilen. Interessant genoeg blijkt uit onderzoek dat zowel 85% van de vrouwen als 73% van de mannen zich na het huilen beter voelt. Dus, of je nu een frequent huiler bent of een van die ‘maar-een-paar-keer-per-jaar’ types, het resultaat is vaak hetzelfde: opluchting!

Tears on my pillow

Na een spannend potje padel met wat dames, kletsen en drinken we nog wat. Hoe we op het onderwerp kwamen weet ik niet meer precies, maar het ging over het tijdstip van naar bed gaan. Onlangs lag ik er al om kwart voor acht in. “Oh, wat doe je als je zo vroeg naar bed gaat? Lezen? Nog even Netflixen?” Even dacht ik gewoon mee te knikken. Maar nee, eerlijkheid boven alles. In dit geval lag ik te huilen hoor ik mezelf zeggen.

Pardon? Twee paar ogen keken me vragend aan. “Ja,” ging ik verder, “het moest er gewoon uit. Al langer voelde ik een beklemmend gevoel, maar het leek alsof het maar niet weg kon. En eindelijk, kwamen de tranen dan. Het deed pijn, dat wel, maar daarna voelde ik me als herboren. En ik sliep als een roos.”

Eén van de dames pakte mijn hand vast en zei met een blik vol medelijden: “Oh, wat sneu voor je.” Een moment van verwarring. Sneu? Nee, dit was een overwinning! “Maar het was juist fijn,” legde ik uit. “Ken je dat niet, dat het er soms gewoon uit moet?” Helaas, geen herkenning. Twee dames, geen tranen? Misschien zorgen ze er wel voor dat het gemiddelde van 20 tot 50 keer per jaar voor vrouwen wat lager uitvalt. Zelf kom ik daar ook echt niet aan en hoewel huilen oplucht, hoop ik ook niet dat ik zó vaak opluchting nodig heb. Maar goed, niet iedereen hoeft mee te doen aan mijn emotionele reset.

Emotioneel ontladen

Soms zijn we bang om te beginnen met huilen uit angst dat we niet meer kunnen stoppen. Maar het is juist het onderdrukken van die emoties dat ons gevangen houdt. Niet huilen kan ervoor zorgen dat je stopt met vrij leven. Het is alsof je je gevoelens in een doos stopt en de deksel stevig dicht houdt. Op een gegeven moment kan die doos niet meer dicht, en dan… BOEM.

Huilen is niet alleen goed voor je ziel, maar ook voor je lichaam. Het is als een regelrechte resetknop voor je emotionele systeem. Al die opgebouwde spanningen, verwachtingen en zorgen? Weg. Huilen is als je computer opnieuw opstarten nadat die vastloopt. Gevalletje CTRL + ALT + DELETE en je systeem draait weer soepel.

Bevrijding door tranen

Als je voelt dat je met de ziel onder je arm loopt, of al langer met een knoop in je maag rondloopt, probeer dan contact te maken met wat er binnen in jou speelt. Huilen helpt je om dat los te laten.

Dus, lieve lezer, laat die tranen maar komen. Ze zijn er om je te helpen. Huilen kan een van de meest natuurlijke manieren zijn om jezelf emotioneel te resetten. En als je dat doet terwijl je ook nog kunt lachen om hoe belachelijk je eruitziet met je rode snotterneus en opgezwollen ogen? Des te beter.

Trek die tissues maar uit de kast. Geen gene, geen drama – gewoon een goed potje janken dat je innerlijke rust terugbrengt.

Een goede huilbui kan zomaar het beste cadeau aan jezelf zijn.

Ps. En ja, huilen heeft niet altijd die sprookjesachtige afloop van opluchting. Soms gebruiken we tranen als wapen: een afweermechanisme om anderen ongemakkelijk te maken of om situaties uit de weg te gaan. Maar dan heet het eigenlijk geen huilen meer, maar manipuleren. En wie weet, als je dat te vaak doet, laat je de ander uiteindelijk huilen… en niet van opluchting! Dus laten we eerlijk blijven met onze tranen, want alleen dan werken ze echt als die emotionele reset waar we allemaal af en toe zo’n behoefte aan hebben.

Heel recent werd ik zelf weer even herinnerd aan hoe snel ik op de automatische piloot schiet. Ik was bij iemand op bezoek, maar voelde me eigenlijk niet echt ‘aanwezig’. Er zat een vaag ongemak in mij, maar op dat moment kon ik er niet goed bij. Mijn gedachten dwaalden af – over de deuren van het tennispark, of die wel goed dicht waren, en dat pak melk dat ik mijn buurman nog zou brengen. Terwijl ik fysiek in de ruimte was, voelde het alsof ik er geestelijk niet echt bij was.

Toen ik thuiskwam, was mijn eerste impuls om, jawel, die deuren van het tennispark nog even te controleren en dat pak melk bij mijn buurman af te geven. Met dat klusje eindelijk afgevinkt, besloot ik even stil te zitten om écht te voelen wat er in mij speelde. Gewoon zitten en luisteren naar mijn lichaam, zonder afleiding. Langzaam maar zeker kon ik de signalen opmerken en taal geven aan wat ik nodig had. Op dat moment voelde ik ruimte ontstaan, alsof er een last van me afviel. Het lijkt misschien klein, maar wanneer je deze signalen van je lichaam omarmt, word je direct ‘beloond’ – met rust, helderheid en een beetje meer grip op wat er werkelijk in je omgaat.

Automatische piloot: ontwaken in je eigen leven

Bewustwording van hoe je denkt en hoe je daarop reageert klinkt eenvoudiger dan het is. Want meestal zijn we ons niet zo bewust van de keuzes die we maken; we handelen vaak op de automatische piloot. Denk eens aan hoe je vanmorgen bent opgestaan. Voelde je je voeten op de vloer? Of was je met je hoofd al bij die honderd-en-één dingen die je vandaag nog ‘moet’ doen? Voor je het weet, ben je met de koffie in je hand op weg naar je werk, zonder een idee hoe je die nou eigenlijk hebt gezet. Zo goed zijn we in de automatische piloot dat we er bijna een Olympische sport van kunnen maken.

We kunnen heel goed de hele dag – misschien zelfs ons hele leven – in gedachten verzonken doorbrengen, zonder ons bewust te zijn van wat er werkelijk in ons en om ons heen gebeurt. We raken zo gewend aan het denken dat ons hoofd de hoofdrol krijgt en ons lichaam op de achtergrond blijft.

Waarom denken we eigenlijk zoveel?

Onze geest heeft als oerfunctie om ‘problemen’ te zoeken – handig in de oertijd, toen het om overleven draaide. Toen was het logisch om altijd alert te zijn op gevaren. Maar die sabeltandtijger? Die is inmiddels met pensioen en in plaats daarvan schieten we onszelf in de stress over de ‘gevaren’ van vandaag, zoals de gevreesde ‘ongelezen mails’ of de verschrikkingen van ‘wat-als-mensen-mij-niet-leuk-vinden’. Zo rennen we nog steeds weg, maar dan voor… onszelf.

Maar is al dat denken altijd nodig? Zeker bij persoonlijke vragen – ‘Ben ik nog gelukkig in mijn werk?’ of ‘Hoe zit het in mijn liefdesrelatie?’ – kan het denken ons juist vastzetten, omdat het denken hier niet altijd een antwoord heeft.

De kracht van naar binnen keren

Als je je wilt bevrijden van deze onrust, kan het helpen om naar binnen te keren, om te ervaren waar je lichaam al signalen geeft die je hoofd niet direct oppikt. Zo kun je beginnen te zien hoe je zelf je eigen onrust creëert – en misschien zelfs ervaren hoe je daar minder in verstrikt raakt.

Wat betekent ‘naar binnen keren’? Het klinkt misschien als een groot of vaag concept, maar het is simpelweg het bewust observeren van wat er in je leeft. Het is de automatische piloot uitschakelen en je aandacht verleggen van wat er allemaal buiten jou gebeurt naar wat er binnenin jou afspeelt.

Luisteren naar je eigen lijf

Denk eens aan een moment waarop je frustratie, angst of spanning voelde – vaak willen we zulke gevoelens zo snel mogelijk oplossen of wegduwen. Maar stel je voor dat je in plaats daarvan even stil zou staan en die gevoelens zou toelaten. Het kan zo simpel zijn als even je ogen sluiten, je aandacht naar je ademhaling brengen en voelen waar die spanning zit in je lichaam. Misschien merk je een knoop in je maag of een spanning in je schouders.

Waarom zou je dat doen? Door de tijd te nemen om je bewust te worden van deze signalen, krijg je inzichten in jezelf die je met denken alleen niet bereikt. Het geeft je de kans om niet meteen te reageren of te handelen, maar om eerst te begrijpen wat je eigenlijk nodig hebt. Zo leer je omgaan met ongemak op een andere manier, waarbij je jezelf de kans geeft om emoties toe te laten en los te laten.

Een klein experiment om mee te beginnen

Dus, als experiment: probeer vandaag één moment te pakken waarop je je hersens niet meteen laat doordraven. Probeer het eens, al is het maar voor een minuutje (ja, die hele zestig seconden!) om gewoon even te zitten, te ademen en te checken wat er nou eigenlijk in je lijf gebeurt. Wat heeft je aandacht nodig? Wat voel je écht? Het kan de start zijn van een hele nieuwe relatie met jezelf – eentje waarin je hoofd en lichaam perfect samenwerken.

Een aantal jaar geleden, tijdens een opleiding, werden er regelmatig momenten ingelast waarbij ineens de muziek aangaat. Iedereen om me heen begon te bewegen, lachend en swingend alsof ze het dansen hadden gemist en nu niets liever wilden dan hun lichaam vrijuit te laten gaan. De sfeer was vrolijk. De muziek deed duidelijk zijn werk – behalve bij mij.

Zodra de eerste klanken door de ruimte schalden voelde ik maar één ding: WEERSTAND. Je kent het wel, dat gevoel dat zich langzaam maar zeker over je heen legt, alsof er een zware deken op je schouders valt. Terwijl de rest van de groep zich helemaal liet gaan stond ik daar. Met mijn armen stijf over elkaar gedrukt. Mijn rug strak recht alsof elke beweging me zou breken.

Niemand dwong me om te dansen. Toch kwam er een gedachte in me op: “Wat denken ze wel niet, dat ík ga dansen omdat zij zeggen dat het nu tijd is?” Een interessante gedachte, want niemand zei iets. Het was vrij, los, geen verplichting. En toch, daar stond ik. Star en strak. Hoe harder de muziek klonk, hoe meer ik mijn hakken in het zand zette.

De grootste grap van alles was dat ik mezelf wijsmaakte dat de anderen gek waren. Ik hoorde mezelf denken: “Wat staan ze zich uit te sloven!” Terwijl iedereen om me heen zwierde en genoot stond ik vastgenageld aan de vloer. Niet omdat ik niet kon dansen, maar omdat ik niet wilde voelen wat daaronder zat – het ongemak van mezelf laten zien.

Projectie: de blokkades die we ervaren

Wat er eigenlijk gebeurde was dat ik mijn eigen weerstand en ongemak projecteerde op de anderen. In plaats van te erkennen dat ik me ongemakkelijk voelde, hield ik mezelf voor dat zij de rare waren. Terwijl, als ik eerlijk was, wist ik dat het helemaal niets met hen te maken had.

Dit is het interessante aan zelfreflectie: als je bereid bent om echt naar jezelf te kijken, zie je vaak dat het verhaal dat je jezelf vertelt een manier is om een ongemakkelijk gevoel te vermijden. In mijn geval was het makkelijker om de groep als “raar” af te schilderen dan om toe te geven dat ik gewoon niet durfde los te gaan.

Vrij bewegen en loslaten

Wanneer je je bewust wordt van deze verhalen, kun je ze doorbreken. Je realiseert je dat het niet de anderen zijn, of de situatie, die je tegenhoudt om te dansen of te bewegen. Het zijn de gedachten en projecties die je zelf creëert, vaak zonder het door te hebben.

Stel je voor wat er zou gebeuren als je die verhalen loslaat. Wat als je je overgeeft aan het moment, zonder oordeel? Wat als je gewoon gaat bewegen, niet omdat je goed moet zijn, maar omdat het goed voelt?

Misschien herken jij je wel in een ander soort weerstand?

Hoewel bij mij de aanleiding dansen was, komt de kern van de weerstand – namelijk de angst om jezelf echt te laten zien – in zoveel situaties terug. Misschien herken je dat gevoel wel in een heel andere context:

Bij een presentatie of vergadering op het werk: Je hebt een geweldig idee of voorstel, iets waar je echt in gelooft. Maar zodra het moment komt om het te delen, voel je die knoop in je maag. Je hoofd wordt overspoeld met twijfels: “Wat als ze het stom vinden?” of “Wie ben ik om dit te zeggen?” Terwijl je innerlijk heen en weer geslingerd wordt tussen het willen bijdragen en de angst om beoordeeld te worden, blijf je stil. En zo blijft je waardevolle bijdrage ongehoord, terwijl je diep vanbinnen weet dat het het verschil had kunnen maken.

Bij het solliciteren naar een nieuwe functie: Een vacature springt eruit, het lijkt wel voor jou geschreven. Je voelt die opwinding van een nieuwe kans. Maar dan komen de twijfels: “Ben ik wel goed genoeg?” of “Zal ik wel in het team passen?” Hoe meer je erover nadenkt, hoe meer onzekerheden de overhand nemen. Je stelt de sollicitatie uit. Uiteindelijk kies je voor de veiligheid van je huidige baan – terwijl je weet dat er daarbuiten misschien iets groters op je wacht.

In een relatie of vriendschap: Je merkt dat er iets speelt, iets dat je dwarszit of dat besproken moet worden. Maar zodra je erover wilt beginnen blijven de woorden steken in je keel. De angst voor de reactie van de ander, of de overtuiging dat jouw gevoelens er niet toe doen, houden je tegen. Je laat het voorbijgaan terwijl je weet dat een eerlijk gesprek juist die verbinding had kunnen verdiepen.

Het is allemaal herkenbaar, toch?

We hebben allemaal momenten waarop we onszelf klein houden. Of het nu op het werk, in relaties, of zelfs in een sociale setting is, die angst om jezelf te laten zien of uit te spreken komt vaak voort uit dezelfde plek: het verhaal dat je jezelf vertelt.

Wat gebeurt er als je dat verhaal loslaat. Wat als je die gedachten, die twijfels, simpelweg naast je neerlegt en je jezelf de ruimte geeft om gewoon te zijn? Dat je niet langer vastgehouden wordt door wat je denkt dat anderen van je vinden, maar in plaats daarvan kiest om je eigen weg te gaan.

Het mooie is: het maakt niet uit hoe je dat doet – of het nu door letterlijk te bewegen is, een idee te delen, of een moeilijk gesprek aan te gaan. Iedere keer dat je jezelf toestaat om te zijn wie je bent, laat je een stukje van die weerstand achter. Dus als je merkt dat je weerstand voelt, vraag jezelf dan af: ‘Wat houdt me tegen?’ En dan… gewoon doen. Zet die stap, hoe klein of groot ook, en ontdek de vrijheid die je kunt ervaren als je jezelf durft te laten zien. Laat vandaag het begin zijn van een nieuwe manier van zijn!

We hebben allemaal zo’n stem in ons hoofd die voortdurend tegen ons praat. Soms is die vriendelijk zelfs bemoedigend, maar vaak is het onze persoonlijke criticaster. Dat gesprek – je interne dialoog – bepaalt meer in je leven dan je misschien denkt. Het beïnvloedt hoe je je voelt, de keuzes die je maakt, en zelfs je relaties. Gelukkig kun je dat gesprek veranderen!

Wat is de interne dialoog?

De interne dialoog is dat onophoudelijke gesprek dat je met jezelf voert. Het kan variëren van praktische zaken (“Heb ik het gas uitgedaan? Zit de deur op slot?”) tot diepe emotionele overtuigingen (“Ik ben niet goed genoeg voor deze baan, partner… vul zelf maar in”). Dat constante geklets heeft meer invloed op je leven dan je misschien denkt. Je stemming, je zelfbeeld en zelfs je relaties worden erdoor gevormd. Soms is die stem een wijze raadgever, maar eerlijk gezegd gedraagt die zich ook vaak als een hork.

Hoe de interne dialoog je gedrag beïnvloedt

Hier zijn een paar voorbeelden van hoe je interne dialoog je dagelijks gedrag kan sturen.

De strenge criticus: Je hebt een fout gemaakt op je werk. Terwijl de rest van de wereld gewoon verdergaat, begint die interne criticus in je hoofd te razen: “Waarom doe je altijd alles fout? Iedereen gaat dit onthouden!” Een beetje overdreven, maar we hebben allemaal zo’n stem die graag dramatisch uit de hoek komt. Dit soort gedachten kunnen je zelfvertrouwen flink de grond in boren.

Projectie op anderen: Soms schuiven we onze gevoelens af op anderen. Niet expres natuurlijk, het gebeurt gewoon. Je hebt een baaldag en als je thuiskomt lijkt alles wat je partner doet super irritant. Ineens lijkt het alsof de ander het probleem is terwijl je interne dialoog gewoon een slechte bui op iemand anders projecteert. Lekker makkelijk, maar niet bepaald eerlijk.

Zelftwijfel bij beslissingen: Je staat voor een grote beslissing, zoals een carrièreswitch, en je interne dialoog gaat in paniekmodus: “Kan ik dit wel? Wat als ik faal? Wat als mijn goudvis er een trauma aan overhoudt?” Oké, dat laatste misschien niet, maar je begrijpt het punt. Jezelf ondermijnen is een specialiteit van die stem… Voor je het weet, doe je niks uit angst om het fout te doen.

De beren-op-de-weg legger: Je hebt nog geen stap gezet of het doemscenario is al compleet. “Wat als ik straks alles verpest? Wat als iedereen me uitlacht? Misschien struikel ik, breek ik m’n been, wat als wat als? Elk obstakel, groot of klein, krijgt ineens olifantenformaat. En ja hoor, er zijn meer beren op de weg dan bomen in een bos.

De Pietje-preciezer: Deze interne stem maakt van alles een test en wat ken ik deze zelf goed. Of je nou een simpele email schrijft of een taart bakt voor een verjaardag, het moet perfect. “Nee, dit is nog niet goed genoeg! Nog één keer verbeteren, anders valt iedereen over die spelfout en word ik voor altijd gemeden!” Als je niet oppast heb je 16 conceptversies van dezelfde tekst. (Ik spreek uit ervaring!)

Bewustwording van je interne dialoog

Vaak merken we niet eens dat onze interne stem voortdurend aan het woord is. En als we het al opmerken, geloven we de boodschappen nog te veel. Het kan ook confronterend zijn om te beseffen dat je zelf die stem kunt veranderen. Tja, dat betekent verantwoordelijkheid nemen voor je eigen gedrag. En dat kan even wennen zijn. Maar de kracht ligt in de regie over je eigen gedachten.

Hoe doe je dat? Simpel. Begin met jezelf af te vragen:

• Wat zeg ik eigenlijk tegen mezelf op dit moment?
• Klopt dat wel? (Spoiler alert: vaak niet)
• Helpt het me of maakt het de situatie erger?

Verander je interne dialoog

Het goede nieuws? Je kunt die interne dialoog veranderen. Het is niet makkelijk, maar met een beetje oefening kun je je gedachten ombuigen van een constante stroom kritiek naar iets wat je daadwerkelijk helpt. Hier zijn een paar stappen die je kunt nemen (en nee, het is geen hogere wiskunde):

Herken de onzin: Als je merkt dat je jezelf afkraakt of vastloopt in een oud patroon, stop even. Vraag jezelf: “Klopt dit echt?” Vaak zijn het gewoon oude overtuigingen die allang niet meer relevant zijn.

Draai het om: Als je jezelf hoort zeggen “Ik kan dit niet”, probeer dan iets nieuws: “Ik heb dit nog nooit geprobeerd, maar dat betekent niet dat ik het niet kan.” Als die gedachte je vreemd voelt, geef het wat tijd. Soms zitten nieuwe schoenen ook niet meteen soepel.

Wat doet de innerlijke dialoog met je lichaam?

We hebben vaak niet door dat wat we tegen onszelf zeggen ook ons lichaam beïnvloedt. Misschien heb je weleens gemerkt dat je je schouders aanspant of je adem inhoudt als je onder druk staat. Dat is niet toevallig! Je interne dialoog en je fysieke reacties zijn nauw met elkaar verbonden.

Sta je open voor een oefening? Sluit je ogen (oké, nadat je dit gelezen hebt natuurlijk!) en zeg hardop tegen jezelf: “IK MOET!” Merk op wat er in je lichaam gebeurt. Voel je spanning? Merk je een ongemakkelijk gevoel in je buik of misschien trek je je schouders tot aan je oren. Wat voel je precies?

Nu, adem eens diep in en uit. Zeg tegen jezelf: “Ik mag”, of “Ik wil”, of zelfs “Ik kan”. Welke voelt het meest passend voor jou? Voel je verschil in je lichaam? Misschien is er meer ontspanning, ervaar je meer lucht.

Het is fascinerend hoe een simpele verandering in woorden direct invloed heeft op hoe je je voelt, zowel mentaal als fysiek. Het lichaam reageert op je gedachten en op je interne ‘praatjes’. Door dit bewust te ervaren, creëer je ruimte om een andere keuze te maken in hoe je tegen jezelf spreekt.

Door je interne dialoog te veranderen, kun je niet alleen je zelfbeeld en emoties verbeteren, maar ook de kwaliteit van je relaties. Het kost tijd en oefening, maar je zult merken dat je niet meer zo snel vastloopt in oude, destructieve patronen.

Wat doe je als je getriggerd wordt? We hebben allemaal momenten waarop we uit balans raken. Vaak lijkt het iets kleins—zoals een gemiste tennisbal—maar de reactie die het oproept kan buiten proportie zijn. Je schiet in je hoofd, raakt gefrustreerd en voor je het weet geef je de situatie of anderen de schuld. Maar wat als je doorhebt wat er werkelijk gebeurt? Wat als je op dat moment de regie terug kunt pakken?

In mijn video gebruik ik tennis als metafoor. Alles lijkt soepel te gaan, maar dan komt de misser. In een fractie van een seconde verandert mijn interne dialoog. Plots draait het niet meer om de bal, maar om wat ik tegen mezelf zeg: “Sjonge jonge, wat een flater!” De frustratie groeit, en voor je het weet, geef ik mijn racket de schuld. Maar ik weet: het is niet het racket—het is het verhaal dat ik mezelf vertel.

Herkenbaar?

Vroeger stond ik regelmatig op de tennisbaan te tieren en te vloeken. Elk foutje voelde als een persoonlijke aanval van het universum. En geloof me, als je dat vaak genoeg doet, komt er op een gegeven moment geen kip meer kijken… Ik weet zeker dat er mensen in mijn omgeving zijn die nu instemmend zitten te knikken. Ja, ik was die persoon die het racket de schuld gaf, alsof dat stuk gereedschap iets aan mijn gemoedstoestand kon veranderen. Maar het had niets met tennis te maken. Het was mijn interne storm die me compleet uit balans haalde.

De relatie met jezelf

Of je nu op de tennisbaan staat of in het dagelijks leven er speelt zich voortdurend een gesprek af tussen jou en jezelf. Deze innerlijke dialoog bepaalt hoe je situaties interpreteert en hoe je daarop reageert. Vroeger stond ik dus als een opgewonden standje op de baan, klaar om uit elkaar te klappen van frustratie. Tegenwoordig herken ik die momenten en laat ik ze niet meer mijn spel—of mijn stemming—bepalen.

Dit bewustwordingsproces is essentieel in hoe je omgaat met triggers. Wanneer je doorhebt wat er in je hoofd gebeurt krijg je de kans om een andere keuze te maken. Het gaat niet om de bal of de gebeurtenis, maar om hoe je jezelf op dat moment behandelt. Je hebt de kracht om het verhaal dat je jezelf vertelt te veranderen.

Herken de patronen, verander het verhaal

Triggers zijn vaak onderdeel van patronen die je al jaren met je meedraagt. Deze patronen zijn gevormd door eerdere ervaringen en relaties. Zonder dat je het doorhebt, bepalen ze hoe je reageert. Door je bewust te worden van deze patronen, kun je de manier waarop je met jezelf omgaat fundamenteel veranderen.

De kracht ligt in het herpakken van de controle. Dat begint met bewustwording van het verhaal dat je jezelf vertelt. In plaats van automatisch te reageren, kun je pauzeren, even ademhalen en jezelf afvragen: “Is dit echt waar? Of vertel ik mezelf iets dat me alleen maar tegenwerkt?”

Praktische tips om triggers te herkennen

• Pauzeer: Wordt je trigger knop ingedrukt? Neem een moment om te pauzeren voordat je reageert (dat vraagt misschien wat training).  Adem diep in en uit.
• Stel vragen: Vraag jezelf af: “Wat zeg ik nu tegen mezelf? Is dit de waarheid, of vertel ik mezelf iets negatiefs?”
• Kijk naar het grotere plaatje: Realiseer je dat de frustratie vaak niet over de situatie zelf gaat, maar over oude patronen of verhalen die je meedraagt.

Relaties en bewustwording

Hoe je reageert op triggers zegt ook iets over de relatie die je hebt met jezelf én met anderen. Als je leert om minder reactief en meer begripvol met jezelf om te gaan zal dat ook doorwerken in je relaties met anderen. Hoe jij jezelf intern behandelt beïnvloedt je externe wereld.

Conclusie

Triggers zijn niet te vermijden, maar je hebt meer controle over hoe je erop reageert dan je misschien denkt. Door inzicht te krijgen in je eigen patronen en verhalen kun je leren om jezelf te herpakken. Het is niet de situatie die bepaalt hoe je je voelt, maar wat je jezelf erover vertelt. En dat inzicht verandert niet alleen het spel, maar ook hoe je in relaties staat—met jezelf en met anderen.

Leef je het leven dat je wilt of wordt het voor je geleefd? Soms lijkt het alsof we gevangen zitten in een script dat anderen voor ons hebben geschreven. Verwachtingen, sociale normen en stille boodschappen van wat zogenaamd ‘hoort’, kunnen ons ongemerkt sturen. Het wordt een automatische piloot die ons meeneemt in een patroon waarvan we denken dat het de enige juiste weg is. Als je niet je eigen leven leeft, word je geleefd door de verwachtingen en wensen van anderen.

De zoektocht naar waarheid

In deze zoektocht deel ik geen absolute waarheden. Als medereiziger in dit avontuur ben ik me bewust van mijn verlangen naar bepaalde keuzes om mijn hart te volgen en als een vrije geest door het leven te gaan. Maar eerlijk gezegd brengt dat soms angst met zich mee. Angst om niet langer bij de massa te horen, om als ‘raar’ te worden bestempeld, of angst voor wat als….

Onzekerheid omarmen

En dat is oké. Het leven is een voortdurende ontdekkingsreis en we zijn allemaal pelgrims op zoek naar betekenis. Dus, wat als de weg naar het leven dat je echt wilt, begint met het omarmen van die onzekerheid? Wat als je jezelf toestaat om te luisteren naar je eigen verlangens ongeacht wat de ‘norm’ dicteert stel ik mezelf de vraag. Dit vraagt moed maar de beloning is volgens mij een authentieker en zinvoller leven.

De angst voor ‘raar’ zijn – doe maar normaal

Tja, en wat is dan eigenlijk ‘raar’ zijn? Het is een angst die ik goed ken, maar is het echt zo raar om je hart te volgen of ben je eigenlijk kneiter normaal en raar als je het niet doet? Misschien is ‘raar’ wel gewoon een stempel die we geven aan dingen die buiten het standaard stramien vallen. Maarja, als het normaal is om op de automatische piloot te leven dan teken ik toch liever voor een flinke dosis ‘raarheid’. Dan maar even trillen als een rietje van angst. En ach, wat bedoelen ze eigenlijk met dat ‘doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg’?

Herdefiniëren van ‘normaal’

Nu ik toch bezig ben, laten we ‘normaal’ eens onder de loep nemen. Is het normaal om je passies te negeren, je dromen op te bergen of mooi op de plank neer te leggen en keurig binnen de lijntjes te kleuren omdat anderen dat van je verwachten of dat je denkt dat het van je verwacht wordt? Is dat normaal of is het eerder een beperkende definitie van ‘normaal’ waarin we onszelf onnodig inperken? Dus als ‘raar’ betekent dat je kiest voor authenticiteit en het najagen van je eigen dromen, nou ja dan maar liever ‘raar’.

Trouwens… wie bepaalt wat normaal is? Misschien is ‘doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg’ wel het raarste en gekste advies dat ooit bedacht is.

Raar maar waar

Is het niet raar hoe we vaak denken dat we moeten voldoen aan de verwachtingen van anderen om gelukkig te zijn? Maar stel je eens voor hoe bevrijdend het kan zijn om je eigen weg te volgen, ongeacht wat anderen ervan vinden. Gewoon jezelf zijn. Het is jouw leven en jij bent de regisseur.

Dus, laten we ‘raar’ omarmen als een kracht om te zijn wie we werkelijk zijn. Laat dit een uitnodiging zijn om je hart te volgen te genieten en te dansen alsof niemand kijkt. Want uiteindelijk is het niet de goedkeuring van anderen die telt, maar de liefde die je voelt als je trouw bent aan jezelf.

Trouw zijn aan jezelf

Het betekent niet dat je egoïstisch bent en anderen uit het oog verliest. Juist door goed voor jezelf te zorgen, creëer je beter contact met jezelf en met anderen. Dit zorgt voor echte verbindingen, gebaseerd op wederzijds respect en begrip. Trouw zijn aan jezelf zorgt ervoor dat je authentieker en oprechter in het leven staat, wat de kwaliteit van je relaties alleen maar ten goede komt.

De plotselinge confrontatie met de eindigheid van het leven van een moeder is voor mijn vriendin momenteel de rauwe realiteit. Haar relatie met haar moeder was altijd wel liefdevol maar enigszins afstandelijk, gehuld in alledaagse routines en oppervlakkige conversaties. Nu de dood dichtbij is lijkt een onzichtbare sluier te verdwijnen. Wat overblijft zijn kostbare momenten waarin ze niet langer dansen om onuitgesproken woorden heen, maar deze
uitspreken met een ongekende oprechtheid. Mijn vriendin, geconfronteerd met het naderende afscheid ervaart haar moeder nu in haar puurste vorm. Maskers vallen weg, en
wat overblijft is een diepe, ongecensureerde uitwisseling van liefde, begrip en vergeving, met de ontdekking: mijn moeder is best een beetje leuk gek.

Wanneer ik mijn vriendin hierover spreek, raakt ze me met de opmerking: het lijkt wel of de dood meer verbinding brengt dan het leven zelf. Dit artikel is geboren uit deze ontroerende realiteit, een poging om te begrijpen waarom de confrontatie met de dood soms de meest waardevolle en diepgaande verbindingen kan ontgrendelen. Een eerbetoon aan degenen die ons leren dat het nooit te laat is om liefde en verbinding te omarmen zelfs te midden van het zwaarste afscheid.

Wat ik me afvraag: waarom wachten we op het einde om onszelf volledig te tonen, om onuitgesproken liefde te delen en om de diepte van onze zielen te openbaren?

De dood laat alles stilstaan

In deze kostbare momenten, waarin de dood dichterbij komt, lijkt de tijd te bevriezen.
Alledaagse routines maken plaats voor introspectie die ons dwingt te pauzeren en te overdenken. Zoals de tijd stilvalt, ontstaan nieuwe inzichten over de betekenis van verbinding en het belang van oprechtheid.

De dood zet veel in beweging

Er ontvouwt zich een paradox. Hoewel de dood alles lijkt te laten stilstaan, zet het tegelijkertijd een krachtige stroom van emoties en handelingen in beweging. Het brengt
families weer bijeen, opent deuren naar verontschuldigingen en creëert een ruimte voor
verandering die we soms alleen vinden wanneer de eindigheid van het leven ons raakt.

De dood laat alle liefde zien die verstopt was geraakt

Juist in die momenten van beweging ontdek je dat liefde, die misschien jarenlang verborgen lag onder de oppervlakte van het dagelijks leven, naar boven komt. De dood onthult de liefde die soms vergeten was of die we niet durfden te uiten en fungeert als katalysator voor
verbinding.

De dood brengt de puurheid terug

In deze onthullingen van liefde en bewegingen van verandering kan je de puurheid herontdekken van de menselijke ziel. De maskers vallen weg, en wat overblijft is de essentie van wie we werkelijk zijn. Het is alsof de dood de weg effent voor een ongefilterde expressie van onze emoties en een diepere verbinding met degenen die het dichtst bij ons staan.

De kracht van verbinding in leven en afscheid

Waarom wachten we tot het einde om de puurheid van ons hart te tonen? Waarom verstoppen we de liefde diep onder de oppervlakte van het leven, alleen om het pas te laten
stromen wanneer de tijd schaars wordt? Wat als we deze diepgang, deze ongefilterde uitwisseling van liefde, begrip en vergeving, zouden omarmen zonder te wachten op de
schaduw van het afscheid? Wat als we de tijd zouden bevriezen, niet door de dreiging van de dood, maar door de intentie van liefdevol en oprecht leven?

De dood herinnert ons eraan dat het nooit te laat is om de sluier te laten verdwijnen, om zonder terughoudendheid onze ware zelf te tonen. Stel je voor dat we niet wachten op de stille momenten van afscheid om onze liefde te uiten. Beeld je in dat we niet alleen bijeenkomen als de tijd lijkt stil te staan, maar actief de stroom van liefdevolle handelingen en oprechte woorden in beweging zetten. Wat als we zonder te wachten op de onvermijdelijke eindigheid van het leven bewust kiezen voor verbinding, nu en altijd?

Dit artikel is niet alleen een eerbetoon aan de kracht van verbinding in de schaduw van de dood, maar ook een uitnodiging om te reflecteren op hoe we, als levenden, een cultuur van liefde en diepgang kunnen creëren. De dood mag dan de sluier oplichten, maar het is aan ons om het licht van verbinding te verspreiden, elke dag, elk moment.

We saboteren onszelf met onze eigen sabotages en dan hebben we vaak ook nog een “favoriete” manier voor hoe we dit doen. Het gaat over sabotage, een onbewuste beweging waarmee we ons doel voorkomen om onszelf te verhinderen “gevaar” te lopen. Ingezet als zelfbescherming maar uit angst voor pijn of het onbekende.

De favoriete sabotagewijzen

Een favoriete manier van sabotage kan zijn om te bagatelliseren of te relativeren. Of…uitstelgedrag, eerst moet het huis nog spik en span, serie is nog niet af, eerst nog dit voordat…Of  Druk druk druk kan er ook een zijn. Ja oké, je bent misschien heel druk, maar ben je ook druk met het juiste, met dat wat voor jou kloppend is.  Of misschien ontplof je nogal snel of ga je huilen wanneer je onder druk staat in een discussie. De ander deinst naar achter. Ha en zo ben je “mooi” onder het gesprek vandaan gekomen.  Het doel te saboteren is bereikt, maar blijkt een losse flodder.

Meesterlijke saboteurs: De Perfectionist, De Behager, De Denker, Het Slachtoffer

Er zijn er nog een aantal maar De Perfectionist, De Behager, De Denker en natuurlijk het Slachtoffer zijn voorbeelden van meesterlijke saboteurs. Die hebben impact. Hoe?

Nooit tevreden en een ongezonde behoefte aan orde en correctheid. Voor de Perfectionist is het nooit goed genoeg.

Je moet steeds helpen en behagen op die manier laat de Behager je vergeten op te komen voor je eigen behoeften.

Moeite om emoties te tonen of relaties te onderhouden. Zodra de emoties oplopen, denkt je Denker ik dacht het niet en wil je er zoveel mogelijk bij weg hebben.

Het Slachtoffer richt zich op zwaarte en pech. Het is een manier om aandacht te krijgen. Alleen niet de aandacht die bijdraagt aan zelfinzicht.

Dieperliggend patroon

En zo kunnen we nog een aantal saboteurs ontmantelen die zich meesterlijk vermommen. Wat ze allemaal met elkaar gemeen hebben is dat ze ons het zicht ontnemen op het dieperliggend patroon “ik mag mezelf niet laten zien”. Of slechts een deel, bijvoorbeeld alleen als je gehoorzaam bent of dat je jezelf alleen mag laten zien als je je best doet of als je tempo maakt, geen gevoelens toont, geen behoeften hebt of alleen als je sterk bent.  Dit gaat terug naar onze kindertijd, maar als volwassene acteren we nog steeds op basis van het patroon. We sturen onbewust oa de Perfectionist en metgezellen de bühne op. Laten we nieuwsgierig kijken naar onze meesterlijke saboteurs en ons bewust worden van hun subtiele spel. Jezelf permissie geven jezelf te laten zien, je bent ook goed als je niet..

Een nieuwe auditieronde: uitdagingen voor de saboteurs

Laten we niet vergeten dat we zelf de regisseurs zijn. We zouden dus ook… deze saboteurs een welverdiend applaus kunnen geven en ze vriendelijk uitnodigen om het podium te verlaten. Tijd voor een nieuwe auditieronde. Hoe zou het zijn als we de Perfectionist kunnen uitdagen om te zien dat goed wél goed genoeg is. De Behager herinneren aan onze eigen behoeften en grenzen. De Denker uitnodigen om ruimte te geven aan onze emoties en relaties te omarmen. En het Slachtoffer transformeren in een held die kwetsbaarheid toont en verantwoordelijkheid neemt voor eigen geluk.

Alvast een staande ovatie voor jezelf!