Het fenomeen eigen tegenstander zijn is mij echter niet onbekend dit gebeurde nog wel eens op de tennisbaan maar aangezien het de laatste jaren goed ging had ik eigenlijk een beetje aangenomen dat ik van dit fenomeen af was.

Door de lat zo uit het zicht te leggen geef ik mezelf bij voorbaat een onmogelijke opdracht die alleen maar tot teleurstelling kan leiden. Een pijnlijk opgezet plan. Dit vraagt om nader onderzoek.

Wat is het motief. Wat haal ik eruit om teleurgesteld te zijn in mezelf door zelfopgelegde onrealistische verwachtingen. Ik laat deze vraag een paar keer door me heen gaan dan kan ik niet teleurgesteld worden door anderen word ik niet afgewezen hoor ik mezelf antwoorden. Nieuwsgierig sta ik stil bij dit antwoord. Ook onderzoek ik het gevoel wat hangt aan de teleurstelling. Door contact te maken met dit gevoel krijgt het ruimte.

Uit angst afgewezen te worden wijs ik mezelf af. Op deze manier kan een ander het niet doen. Alsof zelfafwijzing minder pijnlijk is. Wat ik wilde is een leuke pot padel die vraagt om een vervolg. In plaats daarvan heb ik alles in werking gezet om het geen leuke pot te laten worden. Ik straal aan alle kanten Slachtoffer uit en ben volledig in mezelf gekeerd maar eigenlijk bedoel ik zullen we volgende week nog een keer want ik vind het zo leuk om samen sportief bezig te zijn. Lekker verwarrend voor iedereen.

Maar stel je eens voor… Het is een zonnige dag en ik ben klaar voor een pot padel. Al vanaf de eerste bal raak ik alles spot-on. Wat nou de lat ligt te hoog nee hoor staaltje zelfkennis. Ik laat iedereen alle hoeken van de baan zien. De enkele bal die terugkomt maak ik genadeloos af mijn maatje staat er voor spek en bonen bij. Ik speel de sterren van de hemel. Door mijn fabelachtige spel zet ik iedereen compleet in het hemd. Ik word steeds groter en zij steeds kleiner. Bravo.

Voor wie is dat leuk dan?! De kans op ‘volgende week nog een keer’ is verkeken.  Fascinerend is het wel. Want in beide gevallen ben ik heel hard mijn best aan het doen om precies het tegenovergestelde te bereiken van wat ik wil.

Door zelfonderzoek sta ik nu met die kennis op de baan. Mocht het fenomeen toch een keer tevoorschijn komen dan weet ik dat ik mezelf gerust kan stellen. Er gaat helemaal niemand afgewezen worden. Wat wij gaan doen is een leuke wedstrijd spelen.

Iedereen kent de angst voor afwijzing. Ieder op zijn eigen manier en is zich daar niet altijd bewust van. Maar we vullen behoorijk veel tijd met geaccepteerd willen worden om maar niet buiten de “groep” te vallen. Zelfonderzoek naar de eigen verdedigingsmechanismen is nuttig hiermee kan je jezelf een hoop teleurstelling voorkomen.

Mijn computer staat uit. Ik wissel nog wat app verkeer uit met een vriend. Ik stuur hem dat ik weer bezig ben geweest voor de website en dat er maar geen einde aan lijkt te komen. Zijn reactie: Klein beetje perfectionisme? De vraag schud me wakker. Ai. Ik zat er midden in realiseer ik me. De angst voor afwijzing, is het wel goed genoeg, ben ik goed genoeg speelde ongemerkt mee.

Tijdens het schrijven van mijn blogs heb ik veel plezier. Mijn gedrag is misschien niet altijd even flatteus maar het werkt vaak toch ook op mijn lachspieren.

Maar tijdens het schrijven van de teksten voor de website gebeuren er hele andere dingen. Het moet  opeens ergens aan voldoen. Zowel aan mijn eigen verwachtingen als die van de buitenwereld.  Als ik sociale media, marketingtrainingen etc moet geloven dan moeten het pakkende teksten worden. Je moet de lezer in de eerste regel al meteen aan je weten te binden, je moet onderscheidend zijn, je moet jezelf verkopen, je moet de ander overtuigen dat ze geen leven hebben zonder jouw product of dienst, je moet. En het moet ook allemaal goed anders werkt het alsnog niet. Voor mij is het iets teveel van het moeten. Toch zit ik er op dat moment midden in en ik moet er aan mee doen. Anders hoor ik er niet (meer) bij. Alarmfase.

Wanneer het neigt naar dat ik tevreden ben met een tekst komt mijn innerlijke criticus onzichtbaar de hoek om en zegt het is te kinderachtig. Niet van intellectueel niveau. Het gaat wel erg over jou hé, een tikje narcistisch. Ik heb niet door dat het mijn innerlijke criticus is die hier spreekt omdat ik niet op dat momet kan zien dat het ondanks de verschillende “verpakkingen” steeds over hetzelfde gaat namelijk het risico op een afwijzing. De innerlijke criticus vermomd in Linda Perfectionista haalt alles uit de kast om dat te vermijden. Het moet perfect, en hoe lief bedoelt, dat werkt vernauwend.

Wat fijn dat er dan iemand is die kan helpen door de juiste vraag te stellen. En kleur bekent door te laten weten it takes one to know one. Ik realiseer me dat ik me heb laten meeslepen in perfectionisme. Op zich hoeft perfectionisme niet verkeerd te zijn wanneer je het inzet om verfijnd en kwalitatief werk af te leveren. Maar veelal slaan we erin door met als gevolg dat we onszelf constant onder druk zetten.

Daarom heb ik besloten dat mijn tekst voor de website voor nu goed genoeg is. Voldoe ik ermee aan de norm? Ik heb geen idee. Wat ik naar voren wil brengen is mijn passie voor dynamieken en mijn fascinatie voor gedrag en de dingen die we onszelf vertellen. Ik vind het boeiend hoe snel we ergens in kunnen schieten met alle gevolgen van dien.

In plaats van mijn teksten weg te zetten als kinderachtig, geen intellect en teveel over mij noem ik het speels, licht en kwetsbaar. En ja dat vindt Linda Perfectionista best een beetje spannend.

Wanneer ben jij in de ban van de perfectionist in jou?

Ik loop over een terrein op weg naar de uitgang. Zodra ik de hoek omloop zie ik dat het hek dicht is. Mijn eerste gedachte is hm het hek is dicht ahh nee ik kan er niet door. Er is al een sensatie van hoop en vrees. Shit man ik zou echt balen als het op slot is. Wie doet nou dat hek dicht. Dit is wat zich allemaal al in mij afspeelt in pak ‘m beet 25 meter. Aangekomen zie ik dat het schuifje er af is. Blijkbaar is iemand me al voor geweest. Ik duw tegen het hek en deze gaat open.

Later op de dag zit ik met een aantal dames in gesprek. Mijn oog valt op het hek en ik deel mijn gedachtes die ik had toen ik in de ochtend richting het hek liep.

Joyce begint te lachen en zegt: Ik had precies hetzelfde! Bij mij schoten ook soortgelijke gedachtes door me heen. Maar toen ik aankwam zag ik dat ik het schuifje naar links kon doen. Heb alleen het hek weer dicht gedaan en het schuifje opengelaten

Serena hoor ik zeggen: ik wilde vanmorgen hardlopen maar toen ik zag dat het hek dicht was ben ik meteen weer omgedraaid. Je bent dus niet doorgelopen om te gaan kijken? Nee, ik dacht het hek is dicht. Klaar ik draai wel om.

Monica vult vervolgens aan: Ja ik hoorde van iemand dat het hek dicht was en nam dat meteen aan, dus nee ik ben niet eens die kant opgelopen.

Fascinerend toch! Eén hek tig gedachtes! Het gaat niet om goed of fout. Het kan alleen interessant zijn af en toe eens stil te staan bij welke neiging je hebt in onverwachte situaties. Welke gedachtes komen erop? Maar vooral leuk om te weten, vind ik dan, zijn ze waar. Geven ze je extra sjeu aan je leven of neem je ze veel te serieus.

Een beetje onschuldige drama op zijn tijd.. persoonlijk houd ik er wel van.. Ik kan af en toe al balen en half in de slachtofferrol hangen nog voordat ik daadwerkelijk hoef te balen. Verontwaardigd ook bijna dat iemand het in zijn hoofd haalt een hek te sluiten. Wie zet er nou bij de in- en uitgang een hek neer…dat verzin je toch niet. Vervolgens huppel ik vrolijk door het hek. Er is helemaal niks om van te balen. Het waren alleen maar gedachtes.

En als je stiekem toch al geen zin had om te gaan hardlopen dan kan deze aanpak best handig zijn. Hek dicht? Ik kan er “niks” aan doen..oké dan geen rondje. Mijn gedachtes checken?? No way straks moet ik me alsnog in het zweet werken.

Maar als gedachtes en aannames zorgen dat je niet de dingen doet die je wel graag wilt… Dan is het hek van de dam.