De plotselinge confrontatie met de eindigheid van het leven van een moeder is voor mijn vriendin momenteel de rauwe realiteit. Haar relatie met haar moeder was altijd wel liefdevol maar enigszins afstandelijk, gehuld in alledaagse routines en oppervlakkige conversaties. Nu de dood dichtbij is lijkt een onzichtbare sluier te verdwijnen. Wat overblijft zijn kostbare momenten waarin ze niet langer dansen om onuitgesproken woorden heen, maar deze
uitspreken met een ongekende oprechtheid. Mijn vriendin, geconfronteerd met het naderende afscheid ervaart haar moeder nu in haar puurste vorm. Maskers vallen weg, en
wat overblijft is een diepe, ongecensureerde uitwisseling van liefde, begrip en vergeving, met de ontdekking: mijn moeder is best een beetje leuk gek.

Wanneer ik mijn vriendin hierover spreek, raakt ze me met de opmerking: het lijkt wel of de dood meer verbinding brengt dan het leven zelf. Dit artikel is geboren uit deze ontroerende realiteit, een poging om te begrijpen waarom de confrontatie met de dood soms de meest waardevolle en diepgaande verbindingen kan ontgrendelen. Een eerbetoon aan degenen die ons leren dat het nooit te laat is om liefde en verbinding te omarmen zelfs te midden van het zwaarste afscheid.

Wat ik me afvraag: waarom wachten we op het einde om onszelf volledig te tonen, om onuitgesproken liefde te delen en om de diepte van onze zielen te openbaren?

De dood laat alles stilstaan

In deze kostbare momenten, waarin de dood dichterbij komt, lijkt de tijd te bevriezen.
Alledaagse routines maken plaats voor introspectie die ons dwingt te pauzeren en te overdenken. Zoals de tijd stilvalt, ontstaan nieuwe inzichten over de betekenis van verbinding en het belang van oprechtheid.

De dood zet veel in beweging

Er ontvouwt zich een paradox. Hoewel de dood alles lijkt te laten stilstaan, zet het tegelijkertijd een krachtige stroom van emoties en handelingen in beweging. Het brengt
families weer bijeen, opent deuren naar verontschuldigingen en creëert een ruimte voor
verandering die we soms alleen vinden wanneer de eindigheid van het leven ons raakt.

De dood laat alle liefde zien die verstopt was geraakt

Juist in die momenten van beweging ontdek je dat liefde, die misschien jarenlang verborgen lag onder de oppervlakte van het dagelijks leven, naar boven komt. De dood onthult de liefde die soms vergeten was of die we niet durfden te uiten en fungeert als katalysator voor
verbinding.

De dood brengt de puurheid terug

In deze onthullingen van liefde en bewegingen van verandering kan je de puurheid herontdekken van de menselijke ziel. De maskers vallen weg, en wat overblijft is de essentie van wie we werkelijk zijn. Het is alsof de dood de weg effent voor een ongefilterde expressie van onze emoties en een diepere verbinding met degenen die het dichtst bij ons staan.

De kracht van verbinding in leven en afscheid

Waarom wachten we tot het einde om de puurheid van ons hart te tonen? Waarom verstoppen we de liefde diep onder de oppervlakte van het leven, alleen om het pas te laten
stromen wanneer de tijd schaars wordt? Wat als we deze diepgang, deze ongefilterde uitwisseling van liefde, begrip en vergeving, zouden omarmen zonder te wachten op de
schaduw van het afscheid? Wat als we de tijd zouden bevriezen, niet door de dreiging van de dood, maar door de intentie van liefdevol en oprecht leven?

De dood herinnert ons eraan dat het nooit te laat is om de sluier te laten verdwijnen, om zonder terughoudendheid onze ware zelf te tonen. Stel je voor dat we niet wachten op de stille momenten van afscheid om onze liefde te uiten. Beeld je in dat we niet alleen bijeenkomen als de tijd lijkt stil te staan, maar actief de stroom van liefdevolle handelingen en oprechte woorden in beweging zetten. Wat als we zonder te wachten op de onvermijdelijke eindigheid van het leven bewust kiezen voor verbinding, nu en altijd?

Dit artikel is niet alleen een eerbetoon aan de kracht van verbinding in de schaduw van de dood, maar ook een uitnodiging om te reflecteren op hoe we, als levenden, een cultuur van liefde en diepgang kunnen creëren. De dood mag dan de sluier oplichten, maar het is aan ons om het licht van verbinding te verspreiden, elke dag, elk moment.

We saboteren onszelf met onze eigen sabotages en dan hebben we vaak ook nog een “favoriete” manier voor hoe we dit doen. Het gaat over sabotage, een onbewuste beweging waarmee we ons doel voorkomen om onszelf te verhinderen “gevaar” te lopen. Ingezet als zelfbescherming maar uit angst voor pijn of het onbekende.

De favoriete sabotagewijzen

Een favoriete manier van sabotage kan zijn om te bagatelliseren of te relativeren. Of…uitstelgedrag, eerst moet het huis nog spik en span, serie is nog niet af, eerst nog dit voordat…Of  Druk druk druk kan er ook een zijn. Ja oké, je bent misschien heel druk, maar ben je ook druk met het juiste, met dat wat voor jou kloppend is.  Of misschien ontplof je nogal snel of ga je huilen wanneer je onder druk staat in een discussie. De ander deinst naar achter. Ha en zo ben je “mooi” onder het gesprek vandaan gekomen.  Het doel te saboteren is bereikt, maar blijkt een losse flodder.

Meesterlijke saboteurs: De Perfectionist, De Behager, De Denker, Het Slachtoffer

Er zijn er nog een aantal maar De Perfectionist, De Behager, De Denker en natuurlijk het Slachtoffer zijn voorbeelden van meesterlijke saboteurs. Die hebben impact. Hoe?

Nooit tevreden en een ongezonde behoefte aan orde en correctheid. Voor de Perfectionist is het nooit goed genoeg.

Je moet steeds helpen en behagen op die manier laat de Behager je vergeten op te komen voor je eigen behoeften.

Moeite om emoties te tonen of relaties te onderhouden. Zodra de emoties oplopen, denkt je Denker ik dacht het niet en wil je er zoveel mogelijk bij weg hebben.

Het Slachtoffer richt zich op zwaarte en pech. Het is een manier om aandacht te krijgen. Alleen niet de aandacht die bijdraagt aan zelfinzicht.

Dieperliggend patroon

En zo kunnen we nog een aantal saboteurs ontmantelen die zich meesterlijk vermommen. Wat ze allemaal met elkaar gemeen hebben is dat ze ons het zicht ontnemen op het dieperliggend patroon “ik mag mezelf niet laten zien”. Of slechts een deel, bijvoorbeeld alleen als je gehoorzaam bent of dat je jezelf alleen mag laten zien als je je best doet of als je tempo maakt, geen gevoelens toont, geen behoeften hebt of alleen als je sterk bent.  Dit gaat terug naar onze kindertijd, maar als volwassene acteren we nog steeds op basis van het patroon. We sturen onbewust oa de Perfectionist en metgezellen de bühne op. Laten we nieuwsgierig kijken naar onze meesterlijke saboteurs en ons bewust worden van hun subtiele spel. Jezelf permissie geven jezelf te laten zien, je bent ook goed als je niet..

Een nieuwe auditieronde: uitdagingen voor de saboteurs

Laten we niet vergeten dat we zelf de regisseurs zijn. We zouden dus ook… deze saboteurs een welverdiend applaus kunnen geven en ze vriendelijk uitnodigen om het podium te verlaten. Tijd voor een nieuwe auditieronde. Hoe zou het zijn als we de Perfectionist kunnen uitdagen om te zien dat goed wél goed genoeg is. De Behager herinneren aan onze eigen behoeften en grenzen. De Denker uitnodigen om ruimte te geven aan onze emoties en relaties te omarmen. En het Slachtoffer transformeren in een held die kwetsbaarheid toont en verantwoordelijkheid neemt voor eigen geluk.

Alvast een staande ovatie voor jezelf!