Huilen is goud: laat je tranen stromen
Huilen. We doen het allemaal of we nu willen of niet. Het is een van die universele menselijke ervaringen waar niemand aan ontkomt. Maar waarom is het zo moeilijk om er open over te zijn? Laten we eerlijk zijn, wie heeft er nooit een traan gelaten bij een ontroerende film of op een moment dat alles even te veel wordt? Volgens recente cijfers huilen vrouwen gemiddeld tussen de 20 en 50 keer per jaar, terwijl mannen met 5 tot 20 keer per jaar een stuk minder vaak huilen. Interessant genoeg blijkt uit onderzoek dat zowel 85% van de vrouwen als 73% van de mannen zich na het huilen beter voelt. Dus, of je nu een frequent huiler bent of een van die ‘maar-een-paar-keer-per-jaar’ types, het resultaat is vaak hetzelfde: opluchting!
Tears on my pillow
Na een spannend potje padel met wat dames, kletsen en drinken we nog wat. Hoe we op het onderwerp kwamen weet ik niet meer precies, maar het ging over het tijdstip van naar bed gaan. Onlangs lag ik er al om kwart voor acht in. “Oh, wat doe je als je zo vroeg naar bed gaat? Lezen? Nog even Netflixen?” Even dacht ik gewoon mee te knikken. Maar nee, eerlijkheid boven alles. In dit geval lag ik te huilen hoor ik mezelf zeggen.
Pardon? Twee paar ogen keken me vragend aan. “Ja,” ging ik verder, “het moest er gewoon uit. Al langer voelde ik een beklemmend gevoel, maar het leek alsof het maar niet weg kon. En eindelijk, kwamen de tranen dan. Het deed pijn, dat wel, maar daarna voelde ik me als herboren. En ik sliep als een roos.”
Eén van de dames pakte mijn hand vast en zei met een blik vol medelijden: “Oh, wat sneu voor je.” Een moment van verwarring. Sneu? Nee, dit was een overwinning! “Maar het was juist fijn,” legde ik uit. “Ken je dat niet, dat het er soms gewoon uit moet?” Helaas, geen herkenning. Twee dames, geen tranen? Misschien zorgen ze er wel voor dat het gemiddelde van 20 tot 50 keer per jaar voor vrouwen wat lager uitvalt. Zelf kom ik daar ook echt niet aan en hoewel huilen oplucht, hoop ik ook niet dat ik zó vaak opluchting nodig heb. Maar goed, niet iedereen hoeft mee te doen aan mijn emotionele reset.
Emotioneel ontladen
Soms zijn we bang om te beginnen met huilen uit angst dat we niet meer kunnen stoppen. Maar het is juist het onderdrukken van die emoties dat ons gevangen houdt. Niet huilen kan ervoor zorgen dat je stopt met vrij leven. Het is alsof je je gevoelens in een doos stopt en de deksel stevig dicht houdt. Op een gegeven moment kan die doos niet meer dicht, en dan… BOEM.
Huilen is niet alleen goed voor je ziel, maar ook voor je lichaam. Het is als een regelrechte resetknop voor je emotionele systeem. Al die opgebouwde spanningen, verwachtingen en zorgen? Weg. Huilen is als je computer opnieuw opstarten nadat die vastloopt. Gevalletje CTRL + ALT + DELETE en je systeem draait weer soepel.
Bevrijding door tranen
Als je voelt dat je met de ziel onder je arm loopt, of al langer met een knoop in je maag rondloopt, probeer dan contact te maken met wat er binnen in jou speelt. Huilen helpt je om dat los te laten.
Dus, lieve lezer, laat die tranen maar komen. Ze zijn er om je te helpen. Huilen kan een van de meest natuurlijke manieren zijn om jezelf emotioneel te resetten. En als je dat doet terwijl je ook nog kunt lachen om hoe belachelijk je eruitziet met je rode snotterneus en opgezwollen ogen? Des te beter.
Trek die tissues maar uit de kast. Geen gene, geen drama – gewoon een goed potje janken dat je innerlijke rust terugbrengt.
Een goede huilbui kan zomaar het beste cadeau aan jezelf zijn.
Ps. En ja, huilen heeft niet altijd die sprookjesachtige afloop van opluchting. Soms gebruiken we tranen als wapen: een afweermechanisme om anderen ongemakkelijk te maken of om situaties uit de weg te gaan. Maar dan heet het eigenlijk geen huilen meer, maar manipuleren. En wie weet, als je dat te vaak doet, laat je de ander uiteindelijk huilen… en niet van opluchting! Dus laten we eerlijk blijven met onze tranen, want alleen dan werken ze echt als die emotionele reset waar we allemaal af en toe zo’n behoefte aan hebben.