Weerstand in beweging

Een aantal jaar geleden, tijdens een opleiding, werden er regelmatig momenten ingelast waarbij ineens de muziek aangaat. Iedereen om me heen begon te bewegen, lachend en swingend alsof ze het dansen hadden gemist en nu niets liever wilden dan hun lichaam vrijuit te laten gaan. De sfeer was vrolijk. De muziek deed duidelijk zijn werk – behalve bij mij.

Zodra de eerste klanken door de ruimte schalden voelde ik maar één ding: WEERSTAND. Je kent het wel, dat gevoel dat zich langzaam maar zeker over je heen legt, alsof er een zware deken op je schouders valt. Terwijl de rest van de groep zich helemaal liet gaan stond ik daar. Met mijn armen stijf over elkaar gedrukt. Mijn rug strak recht alsof elke beweging me zou breken.

Niemand dwong me om te dansen. Toch kwam er een gedachte in me op: “Wat denken ze wel niet, dat ík ga dansen omdat zij zeggen dat het nu tijd is?” Een interessante gedachte, want niemand zei iets. Het was vrij, los, geen verplichting. En toch, daar stond ik. Star en strak. Hoe harder de muziek klonk, hoe meer ik mijn hakken in het zand zette.

De grootste grap van alles was dat ik mezelf wijsmaakte dat de anderen gek waren. Ik hoorde mezelf denken: “Wat staan ze zich uit te sloven!” Terwijl iedereen om me heen zwierde en genoot stond ik vastgenageld aan de vloer. Niet omdat ik niet kon dansen, maar omdat ik niet wilde voelen wat daaronder zat – het ongemak van mezelf laten zien.

Projectie: de blokkades die we ervaren

Wat er eigenlijk gebeurde was dat ik mijn eigen weerstand en ongemak projecteerde op de anderen. In plaats van te erkennen dat ik me ongemakkelijk voelde, hield ik mezelf voor dat zij de rare waren. Terwijl, als ik eerlijk was, wist ik dat het helemaal niets met hen te maken had.

Dit is het interessante aan zelfreflectie: als je bereid bent om echt naar jezelf te kijken, zie je vaak dat het verhaal dat je jezelf vertelt een manier is om een ongemakkelijk gevoel te vermijden. In mijn geval was het makkelijker om de groep als “raar” af te schilderen dan om toe te geven dat ik gewoon niet durfde los te gaan.

Vrij bewegen en loslaten

Wanneer je je bewust wordt van deze verhalen, kun je ze doorbreken. Je realiseert je dat het niet de anderen zijn, of de situatie, die je tegenhoudt om te dansen of te bewegen. Het zijn de gedachten en projecties die je zelf creëert, vaak zonder het door te hebben.

Stel je voor wat er zou gebeuren als je die verhalen loslaat. Wat als je je overgeeft aan het moment, zonder oordeel? Wat als je gewoon gaat bewegen, niet omdat je goed moet zijn, maar omdat het goed voelt?

Misschien herken jij je wel in een ander soort weerstand?

Hoewel bij mij de aanleiding dansen was, komt de kern van de weerstand – namelijk de angst om jezelf echt te laten zien – in zoveel situaties terug. Misschien herken je dat gevoel wel in een heel andere context:

Bij een presentatie of vergadering op het werk: Je hebt een geweldig idee of voorstel, iets waar je echt in gelooft. Maar zodra het moment komt om het te delen, voel je die knoop in je maag. Je hoofd wordt overspoeld met twijfels: “Wat als ze het stom vinden?” of “Wie ben ik om dit te zeggen?” Terwijl je innerlijk heen en weer geslingerd wordt tussen het willen bijdragen en de angst om beoordeeld te worden, blijf je stil. En zo blijft je waardevolle bijdrage ongehoord, terwijl je diep vanbinnen weet dat het het verschil had kunnen maken.

Bij het solliciteren naar een nieuwe functie: Een vacature springt eruit, het lijkt wel voor jou geschreven. Je voelt die opwinding van een nieuwe kans. Maar dan komen de twijfels: “Ben ik wel goed genoeg?” of “Zal ik wel in het team passen?” Hoe meer je erover nadenkt, hoe meer onzekerheden de overhand nemen. Je stelt de sollicitatie uit. Uiteindelijk kies je voor de veiligheid van je huidige baan – terwijl je weet dat er daarbuiten misschien iets groters op je wacht.

In een relatie of vriendschap: Je merkt dat er iets speelt, iets dat je dwarszit of dat besproken moet worden. Maar zodra je erover wilt beginnen blijven de woorden steken in je keel. De angst voor de reactie van de ander, of de overtuiging dat jouw gevoelens er niet toe doen, houden je tegen. Je laat het voorbijgaan terwijl je weet dat een eerlijk gesprek juist die verbinding had kunnen verdiepen.

Het is allemaal herkenbaar, toch?

We hebben allemaal momenten waarop we onszelf klein houden. Of het nu op het werk, in relaties, of zelfs in een sociale setting is, die angst om jezelf te laten zien of uit te spreken komt vaak voort uit dezelfde plek: het verhaal dat je jezelf vertelt.

Wat gebeurt er als je dat verhaal loslaat. Wat als je die gedachten, die twijfels, simpelweg naast je neerlegt en je jezelf de ruimte geeft om gewoon te zijn? Dat je niet langer vastgehouden wordt door wat je denkt dat anderen van je vinden, maar in plaats daarvan kiest om je eigen weg te gaan.

Het mooie is: het maakt niet uit hoe je dat doet – of het nu door letterlijk te bewegen is, een idee te delen, of een moeilijk gesprek aan te gaan. Iedere keer dat je jezelf toestaat om te zijn wie je bent, laat je een stukje van die weerstand achter. Dus als je merkt dat je weerstand voelt, vraag jezelf dan af: ‘Wat houdt me tegen?’ En dan… gewoon doen. Zet die stap, hoe klein of groot ook, en ontdek de vrijheid die je kunt ervaren als je jezelf durft te laten zien. Laat vandaag het begin zijn van een nieuwe manier van zijn!